رمضان در اسارت

 

                           

 

   

مشکل سربازن با دعا      

رمضان سال ۶۳  بود به دنبال درگیری خونین آذر ماه تعداد زیادی از اسرای عملیات رمضان را به اردوگاه دیگری منتقل کرده بودند.    شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان آخرین شب از لیالی قدر بود که سربازان عراقی وارد آسایشگاه شدند. ظاهرا جاسوسان به آن ها خبر داده بودند که ما در پنکه های سقفی دفترچه های دعا را پنهان کرده ایم. دشمن از خواندن دعا در آسایشگاه آن هم به شکل جمعی بسیار وحشت داشت و با کسانی چنین کاری انجام می دادند با خشونت تمام برخورد می کردند. هنوز آن صحنه  به خوبی در نظر دارم آن شب غذای سحر خورش گوجه بود. قبل از این که بچه ها  شروع به خوردن غذا کنند عراقی ها وارد آسایشگاه شدند. دفترچه های  دعا رااز مخفیگاه بیرون  آوردند وچندنفر را فلک کردند و برای بقیه افراد هم تونل وحشت باز کردند شدت ضرب و شتم آن شب آنقدر زیاد بود که  از شدت درد همگی بدون خوردن غذا به خواب رفتیم. بسیاری از سرها و دست ها شکسته شد. اما خللی در اراده بچه ها ایجاد نشد. عراقی ها نه در آن رمضان و نه در هیچ رمضان دیگری و یا حتی هیچ برهه ای از زمان نتوانستند با ایجاد رعب و وحشت و شکنجه های شدید و ضرب و شتم های انفرادی و گروهی روح دعا و نیایش را از ما بگیرند. آن شب بخشی از دفترچه های دعای ما را با خود بردند اما طولی نکشید که ما بازهم دفترچه دعا درست کردیم و بازهم به درگاه خالق یکتا روی آوردیم چرا که می دانستیم با دعا از مکر  دشمنان خدا در امان خواهیم بود.                                حاج علی صابری نیا