خیبر از نگاهی دیگر شب آخر

آخرین تماس با فرماندهی تیپ امام حسن (ع)                                                            اوایل شب یکی از بچه های لشکر نصر  در تاریکی به دنبال یکی از بچه های بهبهان می گشت .از کنار سنگر ما که گذشت  پرویز رمضانی فرمانده ی گردان ما او را صدا زد و خودش را معرفی کرد. و مرا با خود به نزد بی سیم چی برد. عبدالعلی بهروزی فرمانده ی  تیپ پشت خط بود. بیسیم چی مرا توجیه کرد و گفت که رمزی در کار نیست و بخاطر اینکه دشمن نتواند حرف های ما را متوجه شود بهتر است با زبان  شهر خودتان صحبت کنید . من برای آخرین بار صدای بهروزی را شنیدم . او گفت: « اسکافی بهبهانی غلیظ حرف بزن» سعی می کرد به من روحیه دهد. می گفت راهی  در هور وجود دارد که کم عمق است اگر بتوانید کسی را بیبید که این راه  را بشناسد می تواند از آن  مسیر بیایید  و ما هم قایق ها را به استقبالتان می فرستیم. من گفتم :« شب است و تاریک و سرد .ما چگونه می توانیم بیش از 40 کیلومتر در این سرما در آب حرکت کنیم. تا روشن شدن هوا مگر چند ساعت مانده؟ به سادگی شکار دشمن می شویم. » شهید بهروزی به نوعی مرا دل داری می داد که امشب عملیات داریم و پشت دشمن را می بندیم و شما را نجات می دهیم..... از پشت بام پاسگاه که محل استقرار بی سیم بود پایین آمدم به یکباره به این فکر افتادم که چرا بهروزی از محمود  برادر کوچکش چیزی نپرسید. و چرا من چیزی نگفتم؟ نمی دانم در آن حالت و با آن مسوولیت سنگین آیا شهید بهروزی به برادر کوچکش که اینک در محاصره ی دشمن بود هم فکر می کرد یا نه؟ با خودم گفتم ای کاش گفته بودم که محمود هم با ماست. بعدها که خبر شهادت بهروزی به اردوگاه رسید بیشتر خودم را سرزنش کردم و گفتم کاش آن شب محمود را با خودم به پاسگاه برده بودم تا با بیسیم و برای آخرین بار صدای عبدالعلی را می شنید. ای کاش..... بعد از حرف زدن با بهروزی به سنگر برگشتم دیگر پرویز رمضانی را ندیدم نعمت الله گلرنگی را با خود به نزد بچه های دیگر بردم.ما در کنار ساختمان نیمه مخروبه ی بزرگی که در البیضه بود جمع شدیم با حاکم شدن تاریکی و سکوت دوباره یاد اسماعیل به سراغم آمد. فکر بازگشت به سردشت بدون اسماعیل ، فکر سوال یدالله که :«اسماعیل چه شد؟» فکر نگاه معصومانه ی بچه ها که حتما سراغ معلم مهربانشان را از من می گرفتندآرام و قرار را از من گرفته بود. شب را با این افکار سپری کردم. بعد از نماز صبح جمع ما به شور و مشورت پرداخت که چه باید کرد؟......

نقل از کتاب من و اسماعیل اثر محمد جواد اسکافی